RECENSIE HUMO.
Vier sterren voor de rake observaties en sterke songs op ‘Vier’ van Augustijn
Augustijn heeft zijn nieuwe plaat ‘Vier’ getiteld. Prozaïsch, het is zijn vierde in het West-Vlaams; dichterlijk, want in zijn dialect staat ‘vier’ ook voor het vuur dat in ’m brandt; en (onbedoeld) symbolisch, want precies 50 jaar geleden bracht pa Willem Vermandere ook al een plaat uit die ‘Vier’ heette – al bezweert Augustijn dat hij daar geen weet van had. En nu ook: vier sterren. Omdat hij wederom een blik sterke songs heeft opengetrokken, vol rake observaties. Liedjes over wat hem, u en ons beroert. ‘Poëzie is alledaags – omdat het voor iedere dag is’, dichtte Carol Ann Duffy ooit. U kunt er zich op ‘Vier’ moeiteloos in herkennen. Hoe in ‘Chanteur’ het zangertje-van-mijn-voeten tot afperser vervelt. In ‘Vrede’ zowel de linkse rat als de rechtse zak wordt aangesproken. In ‘Schermtje’ de zorg van de ouder wordt verwoord. Of in ‘Gie en ik’ de herinnering aan een jeugdvlam vervluchtigt. Ook mooi: de gevatte woordspelerij, die ‘Vier’ het aura verleent van op muziek gezette puntige columns. Dat het Didden, Lecompte of Coenen maar niet op gedachten brengt. Fraai (x 4)!
4 sterren -- HUMO 06/06/2023 (cp)
RECENSIE HUMO. ‘Kweethetnie’ van Augustijn is mooi, mooi, mooi! ****
Kwaadwillige lieden - maar zij lezen ongetwijfeld andere periodieken dan Humo - zouden 'Kweethetnie' van Augustijn, zoon van Willem Vermandere, kleinkunst durven te noemen. Om daarna, terecht luid gillend, de kamer te ontvluchten. 'Kweethetnie' is 's mans nieuwe, derde cd in zijn moerstaal, 't West-Vlaams. Maar bovenvermelde lieden dwalen. Wij denken bij Augustijn aan Randy Newman (die volwassen, van milde ironie dooraderde teksten) en aan Mark Oliver Everett van Eels (de gave om ietwat donkere gedachten in oorwurmen van songs te wikkelen). Toegegeven, wij overdrijven een beetje, maar geef Augu het budget van die roemrijke mannen en de vergelijking zit er wellicht wél boenk op. Luister naar 'Hypochonder' (over de kwaaltjesangst van de moderne man), 'Bas' (over zijn liefde voor de basgitaar), het práchtige 'Zin', 'Ossan zeer' (naar, van en met Peter Slabbynck van Red Zebra) of de koldereske meezinger 'Ja santé' (over de liefde voor Belgische bieren, 'en 't liefst van al / een Orval'). En verzucht met ons mee: mooi, mooi, mooi. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa intussen: 'Kweethetnie' is al een paar maanden oud, maar wij hebben Augustijn pas onlangs leren kennen tijdens een caféoptreden in het onvolprezen Manuscript in Oostende. Schande over ons! Laat het u niet tegenhouden om 'Kweethetnie' alsnog bij uw favoriete cd-boer, streamingdienst of op www.augu.be te bestellen! Uw eindejaarslijstje zal er wel bij varen. (cp)
4 sterren -- HUMO 22/11/2022 (cp)
Vader Willem heeft op zijn tachtigste nog maar net zijn verjaardagsalbum uitgebracht en daar is ook zoon Vermandere al met een nieuwe plaat. De tweede in amper een jaar tijd onder zijn eigen naam, Augustijn. Gin ogen toe bevat nog meer liedjes in het West-Vlaams, met nog iets meer West-Vlaamse humor, ook.
“Snel maar niet overhaast”, zegt de ‘zoon van’ als het over zijn tweede album in amper twaalf maanden tijd gaat. Wie Gin ogen toe beluistert, zal beamen dat het geen verzameling van wat raprap bijeengeschreven songs is. Het geheel klinkt alvast wat elektronischer en minder sober dan zijn debuut. Wie Gin ogen toe beluistert, zal beamen dat het geen verzameling van wat snel-snel bijeengeschreven songs is. Het geheel klinkt wat elektronischer en minder sober dan zijn debuut.
Augustijn noemt zijn liedjes “bespiegelingen”, over dingen waar hij wakker van ligt. In de teksten hoor je een veertiger spreken die nog dagelijks worstelt met het leven, met zijn dromen, zijn koppigheid en andere zwakheden. Die ook het echtelijke leven kritisch durft te benaderen, in het prozaïsche en herkenbare titelnummer.
Zelfspot is de auteur dus niet vreemd. Het is bijvoorbeeld niet moeilijk om Kan beter, een ouderlijke en meesterlijke klaagzang over een jongen die ondermaats presteert op school, te koppelen aan ’s mans eigen studies, die naar verluidt weinig succesvol waren. Augustijn doet aan introspectie zonder dat het navelstaarderig overkomt. Met Een liedje schreef hij bijvoorbeeld een hilarisch eenvoudige song over mensen die de zanger (onbruikbare) inspiratie aanreiken voor een nieuw nummer. En Vijftien werd een al even grappige overpeinzing over de roem die de zanger-muzikant al eens te beurt valt.
Zonder de zingende humorist uit te hangen, lijkt Augustijn op deze plaat naast beschouwender ook geestiger te worden. Om het met de titel van zijn albumopener te zeggen: wat ons betreft mag hij zo deure doen.
Nieuwsblad 31/03/2020 4 sterren
Echt helemaal Vermandere (junior)
De blik op scherp
Ergens tussen dromerig verlangen en weemoed in hangt de klank van de klarinet. Ze staat – uiteraard – centraal op Confessies, een plaat waarvan Vermandere zegt dat ze “een terugkeer is naar de soberheid, en ontdaan van alle onnodige versierselen”.
In die kern zitten tien goed geproduceerde, rake en bijtijds kleinmenselijke liedjes. Die zijn soms pijnlijk anekdotisch. Zoals Jantje Verlodt, over een jongetje uit het dorp dat werd doodgereden. Andere zijn beschouwend: een spottende kritiek op onze jachtige tijden (Haast u zere) of Vermandere die zijn geloof belijdt, met de nodige kanttekeningen (Ons kerkske). Verwar eenvoud dus niet met simplisme: de blik van Vermandere is nog steeds haarscherp.
Nieuwsblad 9/02/2020 4 sterren